Na de VS wil ook Engeland???wraakporno? gaan verbieden. Met de #Belfie?(Selfie van een kont) viel het allemaal nog wel mee, maar het wordt steeds erger. Wie straks zonder toestemming ?intieme foto?s? van anderen op internet zet,?moet ?volgens enkele senatoren uit het House of Lords ??n jaar de cel in. Volgens de senatoren van de Liberal Democrats is ?revenge porn? een groeiend probleem: in (vrijwel) iedere relatie worden wel eens naaktfoto?s of seksfilmpjes gemaakt en als het uit gaat, worden die in toenemende mate online gepubliceerd. Uit wraak. En dan vraag je natuurlijk geen toestemming. Maar ze worden ook vaak door derden gedeeld ? half internet kan ze dan zien.
Op Vrij Nederland staat het artikel nu online over wraakporno, ofwel revenge porn. Een complex probleem waarvan de oplossing niet eenvoudig is. Afgewezen geliefden plaatsen naaktfoto’s van hun ex op websites als MyEx.com en ru?neren daarmee levens, ook in Nederland. Hulp is nauwelijks te krijgen, justitie loopt achter de feiten aan, zo blijkt uit het?artikel van Vrij Nederland van Kelli van der Waals?dat we hieronder hebben aangevuld met wat multi-media materiaal en wat bronvermeldingen.
MyEx.com?staat. ‘Ik weet echt niet hoe mensen eraan zijn gekomen. Natuurlijk stuur ik wel eens foto’s, maar echt geen naaktfoto’s. Hooguit zo eentje in lingerie. De helft van wat er staat, is er bij geplakt. Ik weet niet wie het gedaan heeft. Ik weet niets eigenlijk, alleen dat het erop staat en dat ik het er niet af krijg.’ Als ik haar voor het eerst spreek, is ze op weg naar haar vriend. ‘Die weet nergens van. Ik schaam me kapot.’
Op de webpagina getiteld ‘Not an ex, just a little dumb‘ staan vijfentwintig selfies van Anne ‘ knap meisje, hoogblond, donkere oogmake-up, feest- en festivalganger ‘ met vriendinnen, met een muts op, of met een handdoek om haar hoofd gewikkeld. Ze trekt eens een gek gezicht, steekt haar duim op. Dan een paar foto’s in lingerie. Haar gezicht zie je niet, maar een tatoeage verraadt haar identiteit. Tot slot een achttal pornografische amateurbeelden van vrouwelijke geslachtsdelen.
De anonieme instuurder vertelt in het Engels ’this chick’ op datingsite Badoo te hebben ontmoet. Na telefoonnummers en ‘some amazing pictures’ te hebben uitgewisseld, liet ze opeens niets meer van zich horen. ‘Dus ik heb al haar foto’s online gezet omdat ze een dom meisje was. Ik was teleurgesteld toen ze niet meer antwoordde, kijk nou, ze ziet er geweldig uit.’ Bovenaan de pagina staat Anne’s volledige naam, haar leeftijd, de stad waar ze woont en een directe link naar haar Facebook-account. De foto’s zijn sinds februari 49.246 keer bekeken.
Intimidatie, stalking, zelfmoord
MyEx.com?behoort tot het aan populariteit winnende internetgenre revenge porn, of wraakporno, waarbij erotische plaatjes van een ander zonder toestemming online worden gezet. Vaak ‘ maar lang niet altijd ‘ door een gekrenkte ex-geliefde van het slachtoffer, vandaar de naam. De term cyber rape wordt ook wel gebezigd. Er bestaan zeker drieduizend van dit soort websites, maar wraakporno wordt ook op sociale media volop uitgeoefend. Afgelopen juli nog was #twitterpurge een weekend lang trending op Twitter. Onder die hashtag konden gebruikers hun naaktfoto’s van anderen onthullen (de term verwijst naar de Hollywoodfilm The Purge, over een fictieve jaarlijkse ‘zuivering’ waarbij alle misdaad is toegestaan). Een week later werd bekend dat een Amerikaanse vrouw 123 miljoen dollar eist van Facebook vanwege een door haar ex aangemaakte pagina met gephotoshopte naaktfoto’s van de vrouw: tien cent per maandelijkse Facebook-gebruiker.
De gevolgen van revenge porn zijn te raden. Reputaties raken besmet, relaties en werk staan (vooral in puriteins Amerika) op het spel. Er komt seksuele intimidatie?(ook wel?sexting) en stalking bij kijken, twee gevallen van zelfmoord zijn al bekend. Naming and shaming is een van de pilaren van wraakporno, dus de foto’s gaan gepaard met volledige naam, sociale media- en adresgegevens. Zodanig geordend dat de wraakzuchtige webpagina hoog in de Google-zoekresultaten verschijnt. Volgens cijfers van het Amerikaanse Cyber Civil Rights Initiative dat een campagne End Revenge Porn startte, staat er in twee procent van de gevallen zelfs een burgerservicenummer bij (zie infographic onderaan deze pagina).
De regeringen van een aantal landen en Amerikaanse staten pijnigen zich nu het hoofd over wraakporno-wetgeving. Een hersenkraker, want nieuwe regels mogen de vrijheid van meningsuiting niet aantasten. En dus worden wetten zo specifiek dat ze eigenlijk niets meer voorstellen. Isra?l heeft tot nog toe de grootste stappen tegen wraakporno gezet: in januari besloot de Knesset unaniem dat het online plaatsen van foto’s zonder toestemming van de geportretteerde als seksuele intimidatie telt, daarop staat een celstraf van maximaal vijf jaar. Rond diezelfde tijd werd het in Californi? strafbaar om priv?afbeeldingen online te zetten om smart te veroorzaken. In Engeland wordt het sinds kort geregistreerd wanneer er een internetcomponent zit aan misdaden als afpersing, dreiging en chantage ‘ dat moet de opsporing en bestrijding van revenge porn vergemakkelijken.
De wraakporno-hype lijkt in Nederland op het eerste gezicht minder te spelen. Er bestaan sites als wraaksex.nl, die meeliften op de populariteit van het fenomeen. Daarop staan ranzige plaatjes en opzwepende teksten (‘Deze lompe bimbo heeft 2 dagen nadat onze relatie gestopt was al met een grote neger in bed gelegen!’), en een formulier waarmee wraakzuchtige lieden hun ei kwijt kunnen. De bijdrager wordt van harte aangespoord een verhaal mee te sturen: ‘Wie en wat is er te zien? Hoe meer tekst hoe beter!’ Maar deze sites steken bleek af tegen de bekendere Amerikaanse varianten. Hier geen namen, leeftijden of adressen. Talloze Nederlandse meisjes staan echter gewoon op de grote internationale sites. Anne kwam een paar maanden geleden achter het bestaan van MyEx omdat een meisje in Zweden haar erop had zien staan. Het meisje is een oude bekende en lichtte Anne in via een gezamenlijke vriendin. Als ze eraan terugdenkt, is Anne nog steeds ontsteld. ‘Echt, wie verzint zo’n site?’
Kinderloze mannen
Hunter Moore (foto links) beantwoordt zijn dwarsliggers doorgaans met een foto van zijn piemel. De advocaat van de realityster wier reputatie Moore besmeurde: een foto van zijn piemel. Facebook, nadat het Moore’s pagina blokkeerde: een foto van zijn piemel. De Amerikaanse internetpersoonlijkheid uit Sacramento – of de meest gehate man op het internet, hangt er vanaf of je respectievelijk Wikipedia of Rolling Stone Magazine raadpleegt – verzon en runde vanuit de woonkamer van zijn ouders IsAnyoneUp.com, de moeder aller wraakpornowebsites.
IsAnyoneUp was een toevalstreffer, vertelde Moore eens aan een journalist van Rolling Stone. Hij had seks met een mooi meisje waar zijn vrienden wel nieuwsgierig naar waren en plaatste voor het gemak de naaktfoto’s die ze hem had gegeven op een ongebruikte website waarvan hij de domeinnaam in het bezit had. Vrienden bewezen hem op dezelfde plek een wederdienst met foto’s van hun veroveringen. Binnen een week had de site 14 duizend bezoekers en dacht Hunter Moore: holy shit, ik kan hier geld mee verdienen. Maandelijks verdiende hij zo’n 30.000 dollar met IsAnyOneUp, dat dagelijks 150.000 (een gemiddelde zondag) tot 240.000 (een goede weekdag) bezoekers trok. De doelgroep destijds, volgens analytics-website Alexa: kinderloze mannen onder de 35 zonder vervolgopleiding.
Journalisten die een dagje meeliepen met Hunter Moore beschrijven vuige feestjes waar Moore zijn gang gaat met overdreven gewillige meisjes die hopen dat er een beetje internetroem op hen afstraalt. Moore laat zich volgens een profiel in The Village Voice leiden door twee principes: Mark Zuckerbergs filosofie dat ’the greatest online power is the people you know’, en door de wet. Die beschermt hem namelijk goed: als webhost is hij niet verantwoordelijk voor wat derden op zijn site zetten. Voor IsAnyoneUp verifieerde hij altijd of iemand wel meerderjarig was. Griezels die wel foto’s van minderjarigen instuurden, werden aan de schandpaal genageld, net als slachtoffers die dreigden met een rechtszaak.
En Moore waste zijn handen in onschuld. Tegen de Village Voice zei hij: ‘Mensen wijzen naar mij, maar ik heb verdomme niet bij je ingebroken en je telefoon gestolen. Ik zie niet waarom ik hier spijt van moet hebben.’ En: ‘Na een paar dagen kan het niemand een fuck meer schelen. We hebben allemaal op je foto gemasturbeerd, of om je gelachen, en het is klaar. Erger kan het niet meer worden.’
Helpen als je betaalt
Daar zullen slachtoffers van wraakporno anders over denken, maar echt veel kunnen ze er niet aan doen.
Het was door een winactie op Facebook dat Kim in het mapje ‘overige berichten’ keek. Misschien had ze iets gewonnen en was het bericht daarvan hier terecht gekomen. Over een prijs zag ze niets staan, wel had ze achtendertig andere berichtjes van evenzoveel vreemde mannen. H? sexy, je staat op deze site. Wat ben je mooi. ‘Ik had zoiets van: shit, ik ga toch maar even kijken.’
Op MyEx staat een foto van haar gezicht en daarnaast een naaktfoto van een meisje. Dezelfde haarkleur, dezelfde gezichtscontouren. ‘Dat naakte geval dat erop staat ben ik niet eens,’ zegt Kim, die vermoedt dat dit grapje door haar ex is uitgehaald. ‘Dat dacht mijn vriend ook meteen. Ook op basis van het verhaal dat erbij staat, over dat ik zou zijn vreemdgegaan met zijn beste vriend. Hij was altijd al een heel jaloers type. Mijn huidige vriend ging wel met hem om, maar dat heeft hij blijkbaar ge?nterpreteerd als een hechte vriendschap. Ik heb wel vaker last van hem gehad, hij bedreigde me. Als ik je tegenkom, dan sla ik je in elkaar, zei hij.’ Maar toch: ‘Ik heb geen idee waarom hij dit nou zou doen. Hij heeft het zelf uitgemaakt en dat is al een jaar of zes geleden.’ Kim heeft geen contact meer met haar ex en ziet het niet zitten hem erop aan te spreken. Wel zegt ze ‘in een verschrikkelijke strijd verwikkeld’ te zijn met MyEx. ‘
Je hele Facebook-pagina wordt eraan gelinkt. Er is geen telefoonnummer waar je naartoe kan bellen. Ik heb comments achtergelaten, formuliertjes ingevuld, ik stuur de beheerders bijna dagelijks mails in de hoop dat ze gek van me worden en toegeven.’ Ondertussen deed ze aan risicomanagement. De Google-zoek-resultaten van haar naam heeft ze koortsachtig gespeld, daar bleken de foto’s pas ergens onderaan te verschijnen. ‘De meeste mensen gaan gelukkig niet verder dan pagina 4. Je hebt zo’n website waarop je kan zien hoe goed je vindbaarheid is. Daar heb ik de webpagina op gescand, gelukkig bleek die niet goed vindbaar. Met beide foto’s heb ik een image search gedaan op Google, ik kwam ze niet op andere sites tegen. Op internet zoek ik soortgelijke verhalen van anderen.’ Kim is net een eigen bedrijf begonnen. ‘Het is zo frustrerend. Dadelijk loop ik honderden klanten mis omdat ze zo’n foto hebben gezien. Toen ik erachter kwam, was ik op mijn werk, dat was ook wel ongemakkelijk. Mijn collega zei meteen: we bellen de politie. Maar de politie heeft hier nauwelijks ervaring mee. Ik heb vier dagen moeten wachten met aangifte doen, omdat ze na moesten denken over wat voor aangifte het zou worden. Uiteindelijk werd ik uitgenodigd op gesprek en werd alles tot in de kleinste details opgeschreven zodat de officier van justitie kon bepalen of er een zaak was. Hij vond van niet, ook omdat ik niet de naakte vrouw was van de foto. En ik kan niet bewijzen wie het online heeft gezet. Daarvoor heb je een IP-adres nodig en in de voorwaarden van de website staat dat zij die niet hebben. Maar ze zeggen je wel te kunnen helpen als je betaalt. Dat is gewoon zo krom.’
Wat Kim ook frustreert, is dat er niets is om zich als slachtoffer toe te wenden. Elke instantie die haar enigszins zou kunnen helpen, is alleen bestemd voor minderjarigen ‘ dat is zij al drie jaar niet meer.
Veel agenten zijn digibeet
Hoeveel meldingen krijgt de politie van dit soort praktijken? Woordvoerder Evy Elschot van de nationale politie stelt onmiddellijk dat ze deze vragen ‘niet of nauwelijks’ zal kunnen beantwoorden omdat het ‘op verschillende manieren in onze systemen staat’ en mailt later: ‘Het fenomeen waar jij het over hebt, kan op diverse manieren worden geregistreerd. Ik kan niet simpelweg op de term revenge porn of iets dergelijks zoeken, aangezien dat geen letterlijk strafbaar feit is.’
Het staat niet als zodanig in het systeem, dus de politie weet er niets vanaf.
De politie loopt nog steeds achter op het digitale vlak, zegt?Arnout de Vries, onderzoeker social media en maatschappelijke veiligheid bij TNO. ‘Het is een glijdende schaal. De hightech crime unit weet alles, maar is nog met een enorm klein team en pakt alleen de echt zware of complexe gevallen aan. Lokale eenheden kijken niet zomaar naar het buitenland voor individuele gevallen en veel agenten zijn digibeet, zij worden niet opgeleid voor dit soort nieuwe delicten. ICT-middelen zijn vaak niet toereikend. Ze hebben Blackberry’s en soms computers waar je niet eens YouTube op kan kijken.’ Slachtoffers zijn dus vooral op zichzelf aangewezen: ‘De moderne Scherlock Holmes is de burger zelf die beter zelf kan gaan onderzoeken wat te doen. En hopelijk word je dan geholpen door bedrijven en instanties.’
Bloot langs de weg
En de rechter? ‘Er staan in het wetboek van strafrecht geen artikelen die hier direct voor bedoeld zijn,’ zegt Bert-Jaap Koops, hoogleraar regulering van technologie aan Tilburg University. Terwijl we met elkaar bellen, heeft hij het wetboek erbij gepakt. De aanpak van wraakporno kan zowel via het strafrecht, dat ook dient voor de bestrijding van cybercrime, als het privaatrecht. In het laatste geval lijkt het hem verstandig verstandig voor slachtoffers de aanbieders van de websites aan te spreken. ‘Slachtoffers kunnen makkelijk naar de rechter stappen als het onrechtmatig materiaal is. In dat geval kan bij de aanbieder het IP-adres worden aangevraagd van degene die het materiaal online heeft gezet. Ik denk niet dat op wraakporno het portretrecht van toepassing is, maar het lijkt mij wel een onrechtmatige inbreuk op de persoonlijke levenssfeer.’En strafrechtelijk gezien, dus of het OM iemand zou kunnen vervolgen? Dan denkt Koops aan Artikel 239, over ‘schennis van de eerbaarheid op een plaats voor het openbaar verkeer bestemd’. ‘Dit artikel geldt bijvoorbeeld als iemand bloot langs de weg gaat staan. Dat kun je proberen digitaal te interpreteren, door de website te zien als openbare weg. Maar voor zo’n interpretatie is misschien wel een wetswijziging nodig.’
Een bestaande mouw aan een nieuw probleem passen, dus.
Het lijkt Koops goed als er een paar proefprocessen worden gevoerd om te zien hoe een rechter met dit fenomeen omgaat. Ook jurisprudentie uit de VS en Engeland zullen uitkomst kunnen bieden. Maar Koops pleit in de eerste plaats voor twee manieren waarop je revenge porn volgens hem beter tegen kan gaan: ‘Zelfregulering door internetaanbieders. Die kunnen op brancheniveau afspraken maken. En een betere bewust-wording. Deze leeftijdscategorie vindt het spannend om blootfoto’s te maken, maar die kunnen je nog jaren achtervolgen. Internet-bewustzijn is heel belangrijk.’ Vindt Hunter Moore ook, trouwens. Bij ’televisiedokter’ Dr. Drew werd hij eens geconfronteerd met een boze moeder. Zijn repliek: ‘Vervelend dat je dochter cyberraped is, maar nu heeft ze tenminste wat technologische opvoeding gekregen.’
Andere belangen
Bij gebrek aan duidelijke wetgeving wenden veel slachtoffers zich tot het auteursrecht, want dat is meestal de enige manier om een foto gerechtelijk te laten verwijderen.
In Nederland kan dat ook, zegt Floris Kreiken van digitale burgerrechtenbeweging Bits of Freedom, maar het lijkt hem ‘een heel slecht idee’. ‘Auteursrechtenbeperking is bedoeld ter bescherming van de entertainmentindustrie, niet als censuurmiddel. Daar moet je de deur ook niet voor open zetten.’ Bovendien is de ‘notice and takedown‘ die daaruit voortvloeit, waarbij de foto van de site moet verwijderd, een relatief milde sanctie en de foto kan makkelijk weer elders opduiken. ‘Zoiets moet je bij de bron aanpakken.’
Maar dat is best lastig: ‘Seksuele content is niet per se verboden. En hoewel wraakporno verschrikkelijk is voor wie het overkomt ‘ dat is op geen manier te bagatelliseren ‘ moet er rekening worden gehouden met andere zwaarwegende belangen,’ zegt Kreiken. ‘Met bepaalde wetgeving loop je het risico dat er legitieme content van het internet wordt gehaald. Seksuele content kan beschermd worden uit journalistieke overwegingen. Ken je dat verhaal over Anthony Weiner?’ Kreiken doelt op de Amerikaanse politicus die het Congres moest verlaten nadat naaktfoto’s die hij van zichzelf had verstuurd via Twitter waren uitgelekt. ‘Sommigen zullen vraagtekens zetten bij wat hier het journalistieke belang van is, maar de toegang tot informatie moet beschermd worden. En dan is er nog, hoe vreemd ook in dit geval, zoiets als commerci?le vrijheid.’
Bovendien: ‘Zelfs als je mensen de toegang ontzegt tot bepaalde content blijft het vaag. Want is degene die de afbeelding heeft gekopieerd en elders plaatst ook strafbaar?’
De beste aanpak, denkt Kreiken, is via tussenpartijen. Dat kan de maker van de website zijn, de host, spelers die bijvoorbeeld de betaling van de website afhandelen, of zoekmachines. ‘Het slachtoffer kan proberen via hen iets te doen, bijvoorbeeld zo’n notice and takedown, maar moet dan daarnaast een procedure starten tegen de oorspronkelijke uploader zodat het niet opnieuw verschijnt.’
Handig is ook het ‘recht om vergeten te worden’. In mei van dit jaar heeft het Europees Hof van Justitie besloten dat burgers het recht hebben om privacygevoelige informatie bij zoekmachines te laten verwijderen. Juist in deze context erg behulpzaam, omdat alleen het specifieke zoekresultaat van iemands naam op een specifieke site wordt ge?ndexeerd. Kims bedrijf wordt dan dus wel gevonden door Google, haar foto op MyEx niet.
Operation No Moore
Kayla Laws was niet gephotoshopt, en er stond geen ander meisje onder haar naam. Die foto van haar blote linkerborst had ze gewoon zelf gemaakt. Het plaatje behoorde tot een reeks van honderd selfies die ze met haar telefoon had gekiekt en naar zichzelf had gemaild. Kayla’s e-mail werd gehackt en de foto’s verschenen op IsAnyoneUp.
Zo leerde Charlotte Laws, Kayla’s moeder, Hunter Moore kennen. Toen Moore weigerde Kay-la’s plaatjes offline te halen, begon Laws, nu talkshowhost maar ooit priv?detective, wat ze zelf noemt ‘Operation No Moore‘. In korte tijd sprak ze met zoveel advocaten over copyright en het recht op privacy dat ze algauw zelf de revenge porn-expert werd tot wie juristen zich wendden voor hulp. Ze liet haar dochter aangifte doen bij de cybercrime-afdeling van de politie in Los Angeles. ‘Waarom maak je zo’n foto als je niet wil dat-ie op het internet staat?’ was hun respons.
Maar met een beetje drammen wist Laws de FBI bereid te vinden zich met de zaak te bemoeien, en later ook Facebook. Steeds als Moore een nieuwe pagina aanmaakte en zijn vriendenbestand tot een paar duizend had opgestuwd, schopte Facebook hem eraf. Ondertussen viel de FBI Moore’s huis binnen en nam zijn computer, telefoon en andere elektronica in beslag. Moore verkocht het domein IsAnyoneUp.com. Maar een merk als Hunter Moore bestaat bij gratie van heel veel kleine Hunter Moores die er net zulke twijfelachtige pleziertjes op nahouden als hun voorbeeld. Moore heeft meer dan 500.000 volgers op Twitter. De harde kern daarvan begon een felle haatcampagne tegen Laws, daartoe opgejut door Moore zelf:
Posing your daughters nudes tonight. @charlottelaws I am Internet and seo genius ill ruin your life and your daughters the fun way
? Hunter Moore (@Huntermoore) November 29, 2012
Laws kreeg anonieme bellers die haar dreigden te verkrachten, te martelen en te vermoorden. Soms stond er een wit busje in de straat haar in de gaten te houden. Toen kreeg ze opeens een telefoontje uit onverwachte hoek: hacktivistengroep Anonymous had Moore al een tijdje in de smiezen en lanceerde een ‘massive technological assault‘ op Moore genaamd #OpHuntHunter. Een spinoff van een eerdere ‘operatie tegen cyberpesten’, #OpAntiBully. Plots hield Moore op met praten tegen de pers. Eind januari is Hunter Moore opgepakt door de FBI vanwege identiteitsdiefstal en beveiligingsinbreuk, in september komt hij voor de rechter. Ondertussen tiert de lucratieve wraakporno-industrie welig. Met zoveel views wordt advertentieruimte duur verkocht en ook slachtoffers zijn een aardige inkomstenbron gebleken. Kevin Bolaert verzon de site ChangeMyReputation.com, waarmee hij slachtoffers van wraakporno benaderde en aanbood de foto’s van het internet te halen. Kosten: vanaf driehonderd dollar. Op MyEx is elke pagina uitgedost met een Remove My Name-knop. Verwijdering ? vierhonderd dollar, over te maken via Western Union. Ook Bolaert is inmiddels opgepakt en aangeklaagd.
Hunter was nooit normaal
Voordat Hunter Moore IsAnyoneUp uitbaatte, werkte hij als kapper voor een fetish pornowebsite, kreeg hij honderdduizenden dollars nadat hij iemand had aangeklaagd voor ongewenste intimiteiten, spendeerde hij al dat geld tijdens een wereldreis waar hij schurft opliep, en runde hij een onderneming gespecialiseerd in seksfeestjes. Dit portret maakte Rolling Stone Magazine van Moore in november 2012, net nadat hij de domeinnaam IsAnyoneUp.com verkocht had aan een campagnewebsite tegen pesten. Zijn nieuwe plannen zijn alweer net zo legio en waanzinnig als wat hij daarvoor deed: een realityshow, een sociaal netwerk voor wraakporno, en ondertussen toert hij door de V.S. met IsAnyoneUp-feestjes. Moores moeder snapt er ook niets van: ‘Wij zijn een normale familie, hij had een normale opvoeding.’ Maar Hunter was nooit normaal.
‘Ik dacht: ik doe gewoon een paar pikante plaatjes’ – Hunter Moore. Vanuit de woonkamer van zijn ouders begon hij IsAnyoneUp.com, de moeder aller wraak-pornowebsites. Charlotte wist Hunter Moore door actievoeren tot zwijgen te brengen.
Een paar pikante plaatjes
MyEx is nog in de lucht en wordt gehost in Nederland, door OnePacket Inc. Ze hebben daar tienduizenden websites in hun bestand en waren van de wraakporno-site niet op de hoogte. Maar zolang het wettelijk is toegestaan, zegt eigenaar Le?n Croese, is het bedrijf niet van plan zich ermee te bemoeien. Als ze willen, kunnen Anne en Kim een e-mail sturen die OnePacket dan doorstuurt. Maar de klant is ‘op geen enkele manier verplicht’ daarop te reageren. Ze kunnen ook een verzoek indienen voor een notice and takedown, ‘maar hoe dat werkt, weet ik ook allemaal niet precies.’
Na ons eerste gesprek heeft Anne toch maar haar vriend ingelicht. ‘Die was wel in shock. We hebben samen gekeken, en uiteindelijk vond hij dat het reuze meeviel. Ook omdat ik er niet met mijn hoofd op sta.’ Ondertussen is begonnen te dagen wie het geweest kan zijn, al had ze eigenlijk al een vermoeden. ‘Het is een meisje dat ik op datingsite Badoo heb ontmoet ‘ ik ben bi dus ik val op allebei. Zij gaf me allemaal naaktfoto’s van zichzelf en drong bij mij aan ook wat te sturen. Ik was in die tijd vrijgezel en het was een leuk meisje, dus ik dacht: ik doe gewoon een paar pikante plaatjes. Maar wel beschaafde foto’s. Ik vond dat ook makkelijker omdat het een meisje was, maar achteraf vraag ik me af of er niet gewoon een gast achter zat.’ Anne heeft, net als Kim, haar Facebook-profiel volledig afgeschermd: ‘Ik heb wel geleerd dat niemand te vertrouwen is. Ik stuur nooit meer wat naar iemand op.’ Hebben ze tenminste wat technologische opvoeding gekregen. Om privacyredenen zijn de namen van Kim en Anne gefingeerd
Dave Roelvink
Nederland maakte vorige week voor het eerst een publiekelijk revenge porn-opstootje mee toen Dave Roelvink ‘ aspirerende tv-persoonlijkheid en zoon van volkszanger Dries Roelvink ‘ opgepakt werd op verdenking van diefstal. Hij zou samen met vrienden voor 50.000 euro aan spullen hebben gejat tijdens een feestje in het huis van McDonalds-topman Richard Pach. Op hetzelfde feestje had hij zich laten bevredigen door Pachs dochter Melissa. Zijn vrienden hebben dat giechelend gefilmd en zouden het filmpje later hebben gebruikt om Pach onder druk te zetten zijn aanklacht in te trekken. Pach weigerde, het filmpje verscheen op internet, en Dave Roelvink was behoorlijk ondersteboven van zijn weekendje brommen. En er is bovendien nog?een tweede filmpje.
Hieronder een infographic over het fenomeen Revenge Porn:
En nog een wetenschappelijk paper met suggesties voor nieuwe wetgeving:
Bronnen: Vrij Nederland (28 augustus 2014), VN.nl