Interessant bericht?bij Ouders Online waar ?digitaal wijkagent??Boudewijn Mayeur ingaat op de vraag: Mag de politie jongeren volgen op Twitter?
Het lijkt een gekke vraag ? Twitter is bed?eld om mensen te volgen, dus wat maakt het beroep van de volger nu uit? Maar voor de politie is dit toch niet zo?n heel gekke vraag, aangezien het ?volgen of stelselmatig diens aanwezigheid of gedrag waarnemen? van een burger volgens de wet alleen mag bij verdenking van een misdrijf en op bevel van de officier van justitie. En dat is letterlijk wat je bij Twitter doet.
Ook Petra de Boevere, op internet ?het meisje van de slijterij?, startte vorige week een discussie op haar blog, omdat haar zoon op Twitter werd gevolgd door de jeugdagente. Had Twitter maar een andere term bedacht dan ?volgen?, denken we wel eens ? maar dat terzijde. De Boevere?beschrijft?hoe ze haar 15-jarige zoon, ?een onderzoekende avontuurlijke puber?, opvoedt en leert wat hij online mag en kan en moet. Maar toen ze in zijn volgerslijst de jeugdagente ontdekte, gaf ze hem opdracht haar te?blocken. ?Als er een probleem is moet ze bij mij zijn?. Ze vraagt zich af of er criteria zijn om minderjarigen te volgen. ?Zijn dat de jongeren die ooit in aanraking met de politie kwamen? Of verdacht zijn? Worden ze gevolgd om ze te intimideren?? De Boevere belde de politie met haar vragen maar kreeg geen bevredigend antwoord. Ze houdt het er op dat je als overheid ook te persoonlijk kunt zijn. ?Afgezien nog van het feit dat die jongeren zich de tering schrikken als ze ineens gevolgd worden, zich afvragen wat ze hebben gedaan en zich ge?ntimideerd voelen. Of niet eens durven?blocken?omdat ze bang zijn dat dat een negatief effect zal hebben?.
Bij de vraag over het verschil tussen volgen op Twitter en volgen in de zin van ?structureel in de gaten houden? zit volgens Mayeur de kern van de vraag in het doel van het volgen, in wat er met die informatie gedaan wordt. Het doel van Twitter, en dus van het?followen?van mensen, is contact leggen en onderhouden. ?Twitterende agenten doen daarmee precies hetzelfde als wat ze op straat ook doen, namelijk zichtbaar en aanspreekbaar aanwezig zijn. Participeren dus. Actief informatie brengen, en beschikbaar zijn voor burgers?. ?Anders is het wanneer de politie iemand gericht in de gaten gaat houden via Twitter, door nauwkeurig vast te leggen wat diegene zegt of doet, waar, wanneer, en met wie? .
Arnoud Engelfriet geeft op zijn?blog zijn interpretatie van deze wetgeving:
‘Het idee achter het wetsartikel (art.?126g Sv) is dat stelselmatig volgen, observeren of registeren van gedrag van burgers door de politie een ernstige inbreuk op de privacy is. Kernwoord is ?stelselmatig?: dat een agent vijf minuten achter je aanrijdt of toevallig ziet dat je een winkel in gaat, is niet verboden. Maar zou hij datzelfde de gehele dag doen, of met een opschrijfboekje voor je deur zitten om vast te leggen wanneer je naar binnen en buiten gaat, dan wordt het een ander verhaal.
Je kunt je echter afvragen of volgen op Twitter valt onder het soort volgen of ?gedrag waarnemen? waar dit artikel op doelt. Het artikel is immers geschreven voor fysiek volgen en fysiek waarnemen, hoewel ook het aanwenden van een technisch hulpmiddel wordt genoemd ?voor zover daarmee geen vertrouwelijke communicatie wordt opgenomen?. Dit zou een GPS-beacon kunnen zijn, maar volgens de letter is een browser met Twitter ook zo?n hulpmiddel. Het neemt immers geen?vertrouwelijke?communicatie op.
Het opnemen van telefoongesprekken of aanbrengen van afluisterapparatuur is elders geregeld, net als het vorderen van digitale communicatiegegevens of opgeslagen priv?gegevens bij de provider. Zo regelt?artikel 126m?het opnemen van ?niet voor het publiek bestemde communicatie die plaatsvindt met gebruikmaking van de diensten van een aanbieder van een communicatiedienst?. Dat lijkt?wetssystematisch beter te passen bij het opvragen van Twitterberichten ? hoewel daarbij natuurlijk sprake is van w?l voor het publiek bestemde communicatie, mits de twittercommunicatie niet op slot zit.
Maar eigenlijk is de vraag of het h??rt te mogen, interessanter dan of het wetstechnisch mag. Enerzijds lijkt er niets op tegen, want je vertelt vrijwillig de hele wereld wat je doet dus wat is het probleem dat een agent meeleest. Anderzijds heeft het wel degelijk z?n weerslag als je w??t dat een agent meeleest. Net zoals er niets op tegen is dat een agent aan het verkeer deelneemt maar je t?ch anders auto rijdt als er een politiewagen achter je zit. Zeker als dat tien minuten lang het geval is.
Maar goed, dat is de echte wereld. Een agent in je nek is een stuk indringender dan in je logfile of Twittervolgerlijst. Plus, het is niet zo dat je Twitter op m?et, terwijl je de straat w?l op moet als je iets te eten wil krijgen. En je kunt bij online media genoeg maatregelen nemen om oom agent te ontlopen.
Een sterker tegenargument vind ik dat het zo wel ?rg makkelijk wordt om massaal iedereen te volgen en te zien wat men uitspookt. Volg heel Nederland, hang er een leuke logging en keyworddetectie aan en je hebt een prachtig systeem ter bestrijding van allerlei misdrijven. Dat kan toch ook weer niet de bedoeling zijn. Of is het niet meer dan gewenning?’
Bronnen: blogbijdrage?van Arnoud Engelfriet 
, ?Cops in Cyberspace, Maxius?en OudersOnline